Bulimia, czyli żarłoczność psychiczna, należy do grupy zaburzeń odżywiania. Charakteryzuje się napadami niepohamowanego objadania, po których występują zachowania kompensacyjne. Choroba najczęściej diagnozowana jest u młodych kobiet i dziewcząt w wieku od 18 do 34 lat[1]. Zastanawiasz się, skąd bierze się bulimia? Co to za choroba i jak ją leczyć?

Bulimia od A do Z

W pierwszej kolejności wyjaśnijmy, jakie są przyczyny bulimii. Choroba ta dotyka najczęściej osoby niezadowolone ze swojego wyglądu i obsesyjnie dążące do uzyskania szczupłej sylwetki. Jednocześnie jedzenie może mieć u nich charakter autodestrukcyjny. Pozwala bowiem na zapełnienie pustki emocjonalnej oraz jest sposobem radzenia sobie z negatywnymi emocjami[2].

Choroba ma najczęściej postać epizodów objadania się, po których następują zachowania kompensacyjny. Dzielimy je na przeczyszczające i nieprzeczyszczające. Pierwsze z nich polegają najczęściej na wywoływaniu wymiotów lub stosowaniu leków przeczyszczających. Druga grupa natomiast obejmuje wszystkie inne zachowania, wśród których najczęściej wyróżniamy stosowanie głodówek oraz drastyczne ograniczanie kalorii, intensywne ćwiczenia fizyczne oraz przeżuwanie i wypluwanie jedzenia[3].

Jakie są objawy bulimii?

Jakie są pierwsze objawy bulimii? Współcześnie choroba rozpoznawana jest na podstawie charakterystycznych symptomów. Przede wszystkim co najmniej 2 razy w tygodniu w ciągu 3 miesięcy powinny wystąpić epizody przejadania się, podczas których spożyta zostanie znaczna ilość pokarmu. Innym charakterystycznym objawem jest uporczywe myślenie o jedzeniu oraz podejmowanie zachowań kompensacyjnych, mających pozwolić na redukcję masy ciała[4].

Wiele osób zastanawia się przy tym, do czego prowadzi bulimia. Choroba może doprowadzić do wielu powikłań zdrowotnych, wynikających z przyjmowania zbyt małej ilości pokarmu. Niedobór kalorii prowadzi do licznych dolegliwości ze strony układu pokarmowego, moczowego i endokrynologicznego. Prowokowanie wymiotów może doprowadzić do uszkodzenia szkliwa, zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej oraz do zaburzenia miesiączkowania[5].

Jak leczyć bulimię?

Najlepsze efekty przynosi jak najszybciej rozpoczęte leczenie bulimii. Przeważnie terapia odbywa się w warunkach ambulatoryjnych, jednak w uzasadnionych przypadkach konieczna może okazać się hospitalizacja. Najczęściej leczenie rozpoczyna się od psychoterapii i ułożenia odpowiedniego planu żywieniowego. Konieczne jest spożywanie posiłków co 3-4 godziny. Taki system zmniejsza ryzyko wystąpienia uczucia głodu. Jeśli metoda nie przyniesie oczekiwanych rezultatów, można dodatkowo wprowadzić farmakoterapię. Ile trwa leczenie bulimii? Najczęściej terapia zajmuje ok. 16 tygodni. W celu utrwalenia efektów można przedłużyć ją do 24-36 tygodni[6].

Walka z bulimią jest ogromnym wyzwaniem dla każdego pacjenta i bliskich mu osób. Kompleksowe wsparcie psychologiczne uzyskasz w Centrum Medycznym CMP. Doświadczony specjalista pomoże Ci w prawidłowej diagnozie oraz zaproponuje najskuteczniejsze leczenie. Już dziś zapraszamy do kontaktu z naszym zespołe

[1] Mariusz Jaworski, Zaburzenia procesów poznawczych w bulimii, Neuropsychiatria i Neuropsychologia, vol. 6, nr 3-4/2011, s. 151-152.

[2] A. Szpytman, et. al., O bulimii historycznie i współcześnie, Journal of Clinical Healthcare, nr. 1/2016, s. 18.

[3] Ibidem, s. 18.

[4] Agata Osińska, et. al., Bulimia psychiczna – rozpowszechnienie, objawy i leczenie z uwzględnieniem aspektu stomatologicznego, Pediatr Med Rodz, Vol. 12 No. 3, s. 277.

[5] Wanda Komorowska-Szczepańska, et. al., Bulima psychiczna jako problem interdyscyplinarny, Żywienie a środowisko, red. M. Podgórska, Gdańsk, 2016, s. 73.

[6] Agata Osińska, op. cit., 238.