Choroba XXI wieku – zespół cieśni nadgarstka

Choroba XXI wieku – zespół cieśni nadgarstka

Zespół cieśni nadgarstka (ZCN) jest jedną z najczęściej występujących neuropatii obwodowych kończyn górnych. Związana jest z uciskiem na nerw w nadgarstku, a dokładnie na nerw pośrodkowy na poziomie więzadła poprzecznego w kanale.[1] W dzisiejszym artykule omówimy najważniejsze kwestie związane z tą dolegliwością.

Zespół cieśni nadgarstka – objawy

Na pierwszych etapach choroby daje ona jedynie niewinne objawy w obrębie obu rąk, jednak w kończynie z uszkodzonym nerwem są one bardziej nasilone. Do najczęściej występujących symptomów należy drętwienie i mrowienia palców oraz dłoni, które niekiedy promieniuje do przedramienia, łokcia, barku oraz tyłu głowy. Na pierwszych etapach rozwoju, zespół cieśni nadgarstka to choroba zawodowa, której oznaki ustępują po zaprzestaniu pracy manualnej. Warto przy tym wspomnieć o charakterystycznym odruchu strzepywania ręki, który ma na celu zmniejszenie ciśnienia. Dolegliwości mogą nasilać się przy tym nocą, powodując poranną sztywność i bolesność kończyny.[2]

Zespół cieśni nadgarstka – przyczyny

Zanim odpowiemy na pytanie, jakie badanie na zespół cieśni nadgarstka, omówmy główne przyczyny występowania schorzenia. Jak wspomniano powyżej, jest to choroba zawodowa, która należy do grupy RSI (ang. Repetitive Strain Injury). Oznacza to, że wskutek powtarzalnych ruchów następuje przeciążenie mięśni i ścięgien, które prowadzi do obserwowania powtarzających się urazów. Zwłaszcza naprzemienne ruchy prostowania i zginania, połączone z uciskaniem nerwu mogą prowadzić do nasilenia się choroby.[3]

Wśród czynników zwiększających ryzyko wystąpienia dolegliwości wymienia się m.in.: pisanie na komputerze, grę na fortepianie, składnie części elektrycznych, szycie oraz pracę w zawodzie fryzjera. Dodatkowo choroba może rozwinąć się wskutek wystąpienia urazu, np. złamania lub zwichnięcia.[4] Zastanówmy się teraz, jak leczyć zespół cieśni nadgarstka.

Zespół cieśni nadgarstka diagnostyka i leczenie

Do najbardziej miarodajnych badań diagnostycznych należy badanie przewodnictwa
nerwowego, które pozwala na obiektywną ocenę stanu zaawansowania choroby. Niekiedy w przypadku zespołu cieśni nadgarstka badanie EMG powinno zostać uzupełnione wykonaniem testów prowokacyjnych oraz badaniem USG.[5]

Postępowanie lecznicze w przypadku ZCN można podzielić na nieoperacyjne (zachowawcze) oraz operacyjne. W schorzeniu jakim jest zespół cieśni nadgarstka, leczenie farmakologiczne i fizjoterapia to pierwsze co wdraża większość lekarzy. Także szynowanie oraz iniekcje sterydowe bywają stosowane w terapii zespołu cieśni nadgarstka. Leczenie operacyjne zostaje wdrożone, gdy działania zachowawcze nie przynoszą pożądanych rezultatów. Domowe sposoby na zespół cieśni nadgarstka oraz medycyna alternatywna, np. stawianie baniek i akupunktura mogą korzystnie wpływać na czuciową i ruchową funkcję nerwu, jednak zagadnienie to nie zostało dokładnie zbadane.[6]

Jak podkreślają lekarze różnorodność zmian metabolicznych oraz występujących objawów uniemożliwiają stworzenie jednego uniwersalnego postępowania medycznego. Z tego powodu tak ważna jest prawidłowa diagnostyka i dostosowanie metody leczenia do sytuacji konkretnego pacjenta, cierpiącego na cieśń nadgarstka. Do jakiego lekarza się zwrócić? Kompleksową pomoc uzyskasz u ortopedów z Centrum Medycznego CMP.

 

[1] R. Gołąbek, P. Majcher, Zespół Cieśni Nadgarstka, „Sport i Turystyka. Środkowoeuropejskie Czasopismo Naukowe” t. I, nr 1 2018, s. 123.

[2] K. Ciechanowska, M. Łukowicz, Zespół cieśni kanału nadgarstka – etiologia i diagnostyka, „Journal of Education, Health and Sport”, nr 7(4) 2017, s. 627-628.

[3] R. Gołąbek, P. Majcher, op. cit., s. 127.

[4] K. Ciechanowska, M. Łukowicz, op. cit., s. 624-625.

[5] A. Schabowska, Ocena wpływu postępowania fizjoterapeutycznego na sprawność funkcjonalną ręki po leczeniu operacyjnym zespołu cieśni nadgarstka, Wrocław 2020, s. 9-11.

[6] Ibiedem, s. 12-14.

-->