Nawet niewielka aktywność jest lepsza niż jej całkowity brak. W celu uzyskania podstawowych korzyści zdrowotnych zaleca się 150 minut wysiłku fizycznego o umiarkowanej intensywności lub 75 minut aerobowego wysiłku o dużej intensywności tygodniowo. Aerobowy wysiłek optymalnie jest podzielić na sesje trwające przynajmniej 10 minut i na poszczególne dni tygodnia.

---

Osoby starsze a aktywność fizyczna

W przypadku gdy osoby starsze nie są w stanie wykonywać zalecanych 150 minut wysiłku fizycznego o umiarkowanej intensywności aerobowej tygodniowo ze względu na choroby przewlekłe, powinny pozostawać aktywne fizycznie w stopniu, na jaki pozwala ich aktualny stan zdrowia i możliwości.
Osoby starsze chorujące przewlekle muszą być świadome, czy i w jakim stopniu ich schorzenia zakłócają zdolność do wykonywania regularnej aktywności fizycznej tak, aby była ona bezpieczna.

---

Nordic Walking czyli marsz z kijami na każdą porę roku

Sport ten mogą uprawiać osoby w każdym wieku , również zimą . Warto zainwestować w godzinny trening z profesjonalnym instruktorem , żeby nauczyć się właściwej techniki . Jeżeli prawidłowo wykonujemy ruchy, odciążamy stawy kolanowe i biodrowe , angażujemy mięśnie kończyn górnych i dolnych , wzmacniamy mięśnie pleców , stymulujemy do pracy obręcz barkową oraz zwiększamy pojemność oddechową płuc . Co ciekawe , nordic walking doskonale przygotowuje do narciarstwa biegowego.

Podstawowe zasady:

• rozgrzewka trwająca około 15 min: spokojny marsz, ćwiczenia oddechowe i ćwiczenia gibkości
• część główna – 30–60 min
• końcowe ćwiczenia uspokajające – około 10 min

Intensywność marszu dozować należy indywidualnie w zależności od m.in. sprawności fizycznej oraz samopoczucia, również od warunków pogodowych i ukształtowania terenu. Najlepiej monitorować reakcje krążeniowo-oddechowe za pomocą pulsometru (wyznaczając przed zajęciami indywidualną, docelową intensywność wysiłku).

W przypadku osób o niskiej wydolności może być konieczne stosowanie przerw w trakcie wysiłku, które można wykorzystać np. na ćwiczenia oddechowe, rozciągające i utrzymywania równowagi. Zaleca się ćwiczyć regularnie, zwykle od 3 do 5 razy w tygodniu. Częstość zajęć powinna być odwrotnie proporcjonalna do ich intensywności. Pamiętać należy o stosowaniu wszelkich zaleceń czy ograniczeń wynikających ze specyfiki jednostki chorobowej lub dysfunkcji.

---

Nordic walking kontra zwykły marsz

A czym ten nordic walking się różni od zwykłego marszu…

• Kroki są dłuższe, a ruchy kończyn górnych obszerniejsze.
• Odpychanie się kijkami, które wymaga ustawienia ich pod odpowiednim kątem – inaczej będzie to podpieranie się.
• Dłoń w trakcie odepchnięcia powinna być zaciśnięta na rękojeści kijka , po minięciu linii ciała następuje rozluźnienie uchwytu i wypuszczenie kijka z dłoni.
• Aktywniejszą pracą stóp.

Zaobserwowano korzystny wpływ uprawiania nordic walking u osób w starszym wieku i u osób po ostrym zespole wieńcowym, z chromaniem przestankowym, z chorobą wieńcową i po zawale serca, z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc, z cukrzycą typu 2.

---

Jazda na rowerze w pozornie ekstremalnych warunkach

Nie rezygnujmy z jazdy na rowerze . Należy być ubranym stosownie do aury, ale na rynku dostępne są przecież sportowe ubrania termoaktywne . Dobrze sprawdzają się również górskie buty z grubą podeszwą . Ważne, żeby nie zakładać dwóch par skarpet , gdyż istnieje ryzyko niedokrwienia stóp przy zbyt mocnym ich ściśnięciu , a co za tym idzie odmrożenia . W chwili wyjścia z domu powinno nam być chłodno , żeby w trakcie jazdy nie doszło do przegrzania , a następnie do przeziębienia .

Na marginesie dodam, że należy oczywiście zadbać o kondycję naszego pojazdu.

---

Bieganie zimą a ryzyko skurczu oskrzeli?

U osób, które decydują się na duży wysiłek tlenowy w niskich temperaturach częściej występuje powysiłkowy skurcz oskrzeli. Dzieje się tak wskutek ich nadreaktywności, zwykle w ciągu 5–10 min od zakończenia wysiłku fizycznego i ustępuje samoistnie do 30–45 min. Często dotyczy chorych bez dobrej kontroli astmy. Rozpoznanie potwierdzają specjalistyczne badania. Zaleca się przyjmowanie szybko działającego β2-mimetyku wziewnego 15 min przed wysiłkiem. U osób, u których mimo tego wysiłek nadal wywołuje objawy, oraz u osób, które muszą codziennie przyjmować krótko działający β2-mimetyk zaleca się regularne stosowanie innych grup leków, jednak omówienie tego zagadnienia wykracza poza ramy artykułu.

Częstość występowania i nasilenie powysiłkowego skurczu oskrzeli zmniejsza trening i odpowiednia rozgrzewka. Osoby ćwiczące w niskich temperaturach mogą stosować maski służące ogrzaniu wdychanego powietrza.

Pod wpływem zimna może też dochodzić do tzw. naczyniowo-ruchowego obrzęku nosa. Zatkany nos powoduje, że oddychamy ustami, czyli wdychamy nieogrzane powietrze, co grozi infekcją gardła i krtani oraz zwiększa ryzyko skurczu oskrzeli. Można wtedy skonsultować się z laryngologiem bądź pulmonologiem i spróbować temu obrzękowi zaradzić.

---

Modne morsowanie

Chcąc spróbować zimnej kąpieli, powinniśmy mieć pewność, że nasze serce dobrze to zniesie. Lepiej też mieć nieco więcej tkanki tłuszczowej, dzięki której wolniej się wychładzamy.

Morsowanie to aktywność dla osób zdrowych. Ponieważ zanurzenie w wodzie, zwłaszcza zimnej, stanowi duże dodatkowe obciążenie dla układu krążenia, bezwzględnym przeciwwskazaniem do tej aktywności są szeroko pojęte choroby układu sercowo-naczyniowego. Oczywiste powinno też być niezalecanie wchodzenia do zimnej wody osobom źle tolerującym niskie temperatury, jak również cierpiącym na choroby układu nerwowego.

Choć udowodniono pozytywny wpływ morsowania na sprawność układu immunologicznego, to jednak warto pamiętać, że samo zanurzenie w zimnej wodzie jest silnym bodźcem stresowym dla organizmu, który przejściowo obniża odporność. Dlatego aktywna infekcja wirusowa czy bakteryjna, jak również gorączka o niejasnym podłożu powinny być przejściowym przeciwwskazaniem. Kategorycznie morsować nie powinny kobiety w ciąży. Starszy wiek również w znacznej większości przypadków wyklucza taką aktywność.

Podstawową zasadą jest, by nigdy nie morsować w pojedynkę. Początkujący powinni skupić się na samym fakcie zanurzenia i odpowiednim postępowaniu przed i po. Przed wejściem do wody ważna jest rozgrzewka. Podobny zestaw ćwiczeń wykonujemy po morsowaniu, z tą różnicą, że zaczynamy od wysuszenia skóry i niezwłocznego przebrania w suche, ciepłe ubranie.

 

---

lek. Marta Smardz

Lekarz medycyny rodzinnej w CMP Piaseczno

 

https://www.mp.pl/pacjent/dieta/wywiady/157100,minimum-dla-zdrowia

https://www.mp.pl/pacjent/rehabilitacja/kinezyterapia/trening-fizyczny/123161,nordic-walking

https://www.mp.pl/interna/chapter/B16.II.3.7.

https://www.mp.pl/medycynarodzinna/na-marginesie/wywiady/206784,morsowanie-jako-styl-zycia-korzysci-i-zagrozenia

https://www.mp.pl/pacjent/dieta/sport/126822,najwazniejsze-wskazowki-dotyczace-wysilku-fizycznego-dla-roznych-grup-wiekowych

Zbliża się Sylwester, dość często w tym okresie dochodzi do oparzeń i urazów ciała spowodowanych niewłaściwym używaniem fajerwerków i petard. Przyczyną zdecydowanej większości wypadków jest nieprzestrzeganie instrukcji obsługi i zasad bezpieczeństwa. Jedynie kilka procent wypadków jest wynikiem nieprawidłowego działania samego wyrobu. Nieumiejętne obchodzenie się z fajerwerkami może być przyczyną groźnych wypadków nie tylko odpalającego, ale także osób postronnych! Najczęściej dochodzi do oparzenia twarzy i rąk, ale zdarzają się także ciężkie urazy, takie jak, urwane palce, dłonie, uszkodzenie wzroku, głębokie rany twarzy i dłoni.  Głośny huk petard może powodować czasowe lub trwałe uszkodzenia słuchu.

---

Pierwsza pomoc przy oparzeniach

Oparzenie to następstwo kontaktu skóry z wysoką temperaturą (ogniem, gorącymi powierzchniami, gorącymi płynami lub parą wodną), prądem elektrycznym lub chemikaliami.

• Oparzenie I stopnia : zdarza się najczęściej i obejmuje naskórek. Jego objawami klinicznymi są zaczerwienienie skóry i niewielki obrzęk, którym towarzyszy silna bolesność a następnie silne swędzenie.
• Oparzenie II stopnia :  niepełnej grubości skóry, towarzyszy mu zaczerwienienie i pęcherze
• Oparzenie III stopnia : obejmuje całą grubość skóry właściwej z naczyniami, nerwami skórnymi i podskórną tkanką tłuszczową. Skóra ma zabarwienie perłowo-białe lub brunatne, jest twarda i wysuszona. Bolesność jest nieznaczna. Z okolicy objętej oparzeniem można łatwo usunąć włosy. Oparzenie to goi się bardzo długo i na ogół wymaga przeszczepu skóry.

Dzieci z powodu cieńszej skóry są bardziej narażone na oparzenia i szybciej dochodzi u nich do oparzeń III°.

Jeżeli doszło do oparzenia okolic nosa lub ust, bądź opalenia włosów należy podejrzewać oparzenie dróg oddechowych!

Pierwsza pomoc przy lekkim oprzeniu u dziecka

Udzielając pierwszej pomocy dziecku z lekkim oparzeniem niewielkiej powierzchni ciała należy się zawsze upewnić, że miejsce wypadku jest bezpieczne. Jeśli powierzchnia oparzenia jest mała, schłodź ją natychmiast letnią lub zimną wodą (nie używaj do tego celu lodu lub wody z lodem). Schładzać należy do 15 min lub do wystąpienia dreszczy, nie więcej niż 10% powierzchni ciała naraz. Po schłodzeniu miejsce oparzenia należy przykryć suchym, nieprzywierającym jałowym lub czystym opatrunkiem (nie stosować waty ani ligniny!).

---

Pierwsza pomoc przy rozległym oparzeniu

W przypadku udzielania pomocy dziecku z rozległym oparzeniem należy uzyskać pewność, że miejsce zdarzenia jest bezpieczne, a następnie zadzwonić pod numer alarmowy 112. Jeśli na dziecku pali się ubranie, zgaś ogień (połóż dziecko na ziemi, każ mu się turlać, a następnie przykryj je mokrym kocem, który zdejmiesz po ugaszeniu ognia). Rozpocznij natychmiastowe schładzanie, ale przez okres nie dłuższy niż 1–2 minuty. W czasie schładzania usuń odzież poprzez rozcięcie, usuń nieprzywarte do skóry resztki ubrań oraz ewentualną biżuterię. Nie usuwaj tkanek martwiczych i nie zdzieraj tkanin, które przywarły do skóry. Nie przekłuwaj pęcherzy. Po schłodzeniu przykryj dziecko suchym kocem, aby nie doprowadzić do wyziębienia. Oceniaj stan dziecka regularnie w oczekiwaniu na przyjazd pogotowia ratunkowego.

---

Pierwsza pomoc przy ranach i skaleczeniach

Kolejną formą urazu może być rana. Rana to przerwanie ciągłości skóry lub skóry i tkanek położonych pod nią. W opisywanej sytuacji najczęściej jest to rana szarpana. Udzielając pierwszej pomocy przy zranieniach, należy odpowiednio zaopatrzyć ranę.

W przypadku drobnych skaleczeń i niewielkich ran można je przepłukać bieżącą wodą. Jeśli dysponujemy środkiem odkażającym, przy większych i zanieczyszczonych zranieniach wskazane jest ich użycie. Jeśli w ranie występują większe zanieczyszczenia, należy je usunąć. Następnie na ranę zakładamy opatrunek. Najlepszy jest gazik lub gaza opatrunkowa.

Jeśli występuje większe krwawienie, na gazę można nałożyć dodatkowy materiał opatrunkowy w postaci ligniny lub gazy, który poza uciskiem, pochłonie krew. Tak przygotowany opatrunek można umocować przylepcem, a jeśli opatrunek jest większy – opaską tkaną (bandażem) lub opaską elastyczną.

W przypadku dużego krwawienia z rany zakładamy opatrunek uciskowy na miejsce krwawienia. Polega to na przyłożeniu grubszej warstwy opatrunku – najpierw gazy, a następnie jeszcze warstwy gazy lub ligniny i przybandażowaniu na nieco większej przestrzeni. W sytuacjach gwałtownego krwotoku nie należy wyciągać żadnych ciał obcych z rany, tylko ją zaopatrzyć jałowym opatrunkiem do czasu przyjazdu zespołu ratunkowego.

---

Jak uniknąć oparzeń i ran

Jak się zatem przygotować do tego szczególnego wydarzenia aby uniknąć powyższych sytuacji?

• Zapoznaj się z instrukcją obsługi i bezwzględnie przestrzegaj jej zaleceń!
• Nie pozwalaj odpalać fajerwerków dzieciom!
• Nigdy nie pochylaj się nad odpalanymi wyrobami! Odpalaj je stojąc lub klęcząc zboku i trzymając źródło ognia w wyciągniętej ręce.
• Wyroby odpalaj pojedynczo. Nigdy kilka jednocześnie
• Zawsze zachowuj bezpieczną odległość!(w niektórych przypadkach nawet 8m!)
• Wybierz odpowiednie miejsce, unikaj przeszkód nad odpalanym fajerwerkiem, które mogą zakłócić jego lot(np. drzewa, linie energetyczne).
• Wyrobów klasy F3 używaj wyłącznie na dużych otwartych przestrzeniach.
• Jeśli wyrób nie zadziała, odczekaj co najmniej 15minut zanim do niego podejdziesz. Nigdy nie odpalaj go ponownie! Najlepiej umieścić taki wyrób w naczyniu z wodą.
• W trakcie odpalania używaj okularów ochronnych.
• Nie trzymaj fajerwerków w kieszeniach. Nawet tych najmniejszych
• Nie używaj fajerwerków jeśli jesteś pod wpływem alkoholu.

---

lek. Anna Gajek

pediatra w Centrum Medycznym CMP Wilanów

 

https://www.mp.pl/pacjent/pediatria/pierwszapomoc/139519,oparzenia

https://www.mp.pl/interna/chapter/B16.III.23.19.1.

https://www.termedia.pl/f/f/3f771603f26383f1067592c4025367e2.pdf

https://www.mp.pl/pacjent/pierwsza_pomoc/148549,jak-opatrzyc-rane

UOKiK Ostrożnie z fajerwerkami! Warszawa, wrzesień 2016

O zaparciach mówimy wtedy, gdy oddawanie stolca jest utrudnione i wymaga wysiłku, występuje w odstępach większych niż 3 dni, a konsystencja stolca jest nadmiernie zbita. Osoby zmagające się z zaparciami często zgłaszają uczucie niepełnego wypróżnienia.

---

Kto cierpi na zaparcia? Objawy i przyczyny zaparć

Zaparcia są niezwykle częstą dolegliwością związaną z dysfunkcją przewodu pokarmowego. Statystyki pokazują, że problem zaparć dotyczy 14% populacji na świecie, a w Polsce zmaga się z nim co ósma osoba.

Najczęstsze objawy towarzyszące zaparciom to:

• bóle brzucha,
• uczucie nasilonego parcia na stolec,
• ból przy defekacji,
• brudzenie bielizny,
• brak łaknienia,
• uczucie niepełnego wypróżnienia.

Przyczyny zaparć mogą być różne – niekiedy jest to pojedynczy czynnik, a w innym przypadku przyczyna może być złożona i związana z chorobami współistniejącymi.

U osób zdrowych prawidłowy pasaż stolca przez jelito grube trwa od 20 do 72 godzin, a czas przejścia stolca zależy od sposobu odżywiania, stopnia aktywności fizycznej, przyjmowanych leków czy poziomu stresu. Modyfikacja tych czynników często wystarczy, aby pozbyć się zaparć.

Problem jest większy gdy zaparcia powiązane są z innymi chorobami takimi jak niedoczynność tarczycy, cukrzyca, przewlekła choroba nerek, porfiria, rak jelita, depresja, zaburzenia lękowe, anoreksja, bulimia, choroba Hirschsprunga.

 

Jak leczyć zaparcia?

Leczeniem, od którego zaczyna się terapię zaparć, jest zastosowanie środków niefarmakologicznych – rozpoczyna się zazwyczaj od modyfikacji stylu życia oraz zmiany sposobu odżywiania. Zaparcia często związane są z brakiem ruchu.

Aktywność fizyczna

Zaleca się zastosowanie umiarkowanego wysiłku przez 30-60 minut dziennie – może to być szybki spacer, nordic walking, trucht. Aktywność fizyczna pobudza pracę jelita grubego, skraca czas przejścia stolca przez jelito, poprawia konsystencję stolca, zmniejsza ilość nagromadzonych gazów.

Sposób odżywiania

Zaparciom sprzyja dieta wysokoprzetworzona, bogata w produkty smażone, słodkie, uboga w błonnik pokarmowy i płyny.

---

Dieta przy zaparciach

• Przy zaparciach ważne jest, aby zastosować dietę bogatą w błonnik pokarmowy.

Włókna pokarmowe możemy dostarczać w formie suplementów diety lub razem z pożywieniem. Dobrym źródłem błonnika są produkty zbożowe z pełnego przemiału – pełnoziarniste pieczywo, kasze gruboziarniste – gryczana, perłowa gruba, ryż brązowy, płatki owsiane/żytnie/orkiszowe, warzywa i owoce.

W przypadku dzieci, których dieta do tej pory była uboga w błonnik należy zwiększać go stopniowo. Początkowo podając gotowane warzywa, a dopiero w następnym kroku surowe, owoce najpierw bez skórki, potarte, a następnie w całości ze skórką.

Pamiętajmy, aby stopniowo zwiększać ilość błonnika w diecie – zbyt duża podaż włókien może spowodować bóle brzucha, wzdęcia, a przy niedostatecznej ilości wypijanych płynów może nasilić zaparcia.

• owoce i warzywa (głównie surowe i ze skórką) np. pomidory, ogórki, papryka, jabłka, maliny, truskawki, śliwki suszone (zaleca się zjadanie kilku śliwek na czczo)
• rośliny strączkowe – soczewica, ciecierzyca, fasola, groszek zielony
• orzechy i ziarna – migdały, orzechy, sezam
• otręby pszenne – mogą być pomocne u młodzieży i osób dorosłych, jednak trzeba stosować je ostrożnie w niewielkich ilościach, ponieważ mogą spowodować niedrożność jelit. Po włączeniu do diety otrąb należy pamiętać o zwiększeniu ilości wypijanych płynów.
• siemię lniane – zaparzyć w wodzie – spożyć razem z pestkami
• produkty fermentowane – kefiry, maślanki, jogurty – zawierają bakterie probiotyczne, które mają bardzo dobry wpływ na perystaltykę jelit
• probiotyki – bakterie probiotyczne usprawniają pracę jelit, przyspieszają pasaż stolca, poprawiają trawienie, zmniejszają ilość gazów
• płyny – Przy zaparciach należy pamiętać o wypijaniu większej ilości płynów (woda, herbata, napary ziołowe, soki warzywne i owocowe, napoje mleczne). Zalecane jest wypijanie minimum 2 litrów płynów dziennie.

---

Czego unikać, bo działa zapierająco?

Niekorzystny wpływ na funkcjonowanie jelit ma dieta wysokoprzetworzona. Czyli bogata w produkty oczyszczone – pozbawione witamin, składników mineralnych, ale przede wszystkim błonnika pokarmowego.

Nie zaleca się spożywania:

• słodyczy – szczególnie te z czekoladą, ciasta, ciasteczka, inne wyroby cukiernicze,
• słonych przekąsek – chipsy, krakersy, paluszki,
• fast foodów,
• słodkich napojów,
• kakao i produktów zawierających kakao,
• jasnych oczyszczonych produktów zbożowych – białe pieczywo, jasne makarony, biały ryż, kasza manna.

---

mgr Katarzyna Różycka

dietetyk kliniczny w Centrum Medycznym CMP Piaseczno

W Polsce prawie każdy może nieodpłatnie korzystać z usług publicznej opieki zdrowotnej. W teorii jest to niesamowite udogodnienie. W praktyce jednak usługom realizowanym przez publiczne placówki bardzo daleko do ideału. Pacjenci narzekają na liczne wady systemu i coraz częściej wybierają prywatną opiekę medyczną. Czy słusznie? Dowiedz się, dlaczego warto leczyć się prywatnie!

---

Prywatne ubezpieczenie zdrowotne – na czym to polega?

Pomiędzy publiczną a prywatną opieką medyczną w naszym kraju można zauważyć naprawdę dużo różnic. Jest ich wręcz więcej niż podobieństw. Po pierwsze, z państwowego ubezpieczenia zdrowotnego, które zapewnia dostęp do leczenia w publicznych placówkach, nie można dobrowolnie zrezygnować. Składki obowiązkowo odprowadza każdy pracownik. Ubezpieczenie obejmuje też emerytów, rencistów, zarejestrowanych bezrobotnych, kobiety w ciąży oraz dzieci do ukończenia 18. roku życia. Tych, których nie obejmuje obowiązek ubezpieczenia w Narodowym Funduszu Zdrowia, jest niewiele. Mogą oni opłacać składki zdrowotne dobrowolnie.

Każdy może też dodatkowo zdecydować się na ubezpieczenie prywatne. Jest ono całkowicie niezależne od publicznej ochrony zdrowia. W ramach miesięcznej składki zwykle można korzystać z usług w wyznaczonych placówkach prywatnych. Najczęściej tego typu pakiety obejmują zarówno wizyty u specjalistów, jak i badania, szczepienia, niektóre zabiegi czy opiekę pielęgniarską. Prywatne ubezpieczenie zdrowotne rzadko dotyczy jednak pomocy w nagłych przypadkach oraz leczenia operacyjnego, dlatego nie jest w stanie zastąpić ubezpieczenia w NFZ.

---

Co oferuje prywatna opieka medyczna?

Na co zatem możesz liczyć, lecząc się prywatnie? To przede wszystkim swobodny dostęp do konsultacji u specjalistów, podczas gdy w przychodniach publicznych na wizytę zwykle trzeba czekać miesiącami. Pakiet w ramach ubezpieczenia zazwyczaj obejmuje też badania diagnostyczne – zarówno takie procedury jak USG czy EKG, jak i analizy laboratoryjne. Dzięki temu możesz liczyć na sprawne rozpoznanie niemal każdego problemu zdrowotnego i szybkie podjęcie właściwego leczenia. Usługi realizowane są w nowoczesnych placówkach z dostępem do najróżniejszego sprzętu, a niemal wszystkie świadczenia są realizowane natychmiastowo. Można więc z powodzeniem stwierdzić, że prywatna opieka medyczna oferuje naprawdę wysoki poziom usług. Warto pamiętać, że korzystając z niej, nie trzeba się martwić o skierowania czy oczekiwanie w długich kolejkach, by zarejestrować się na wizytę czy odebrać receptę. Zwykle wszystko odbywa się sprawnie, płynnie i z myślą o komforcie pacjenta. Ma to ogromne znaczenie nie tylko dlatego, że możesz oszczędzić sobie wiele czasu i nerwów, ale również dlatego, że możesz znacznie szybciej otrzymać potrzebną Ci pomoc.

---

Prywatna opieka medyczna – dlaczego warto?

Dla niektórych powyższe argumenty są wystarczającymi, by zdecydować się na prywatne ubezpieczenie. Warto przy tym zauważyć, że ceny tego typu usług rozpoczynają się już od kilkunastu złotych miesięcznie (dla ograniczonych świadczeń) i maleją, jeśli zdecydujesz się ubezpieczyć całą rodzinę lub też skorzystasz z grupowego pakietu w pracy. Jeśli jednak potrzebujesz dodatkowej zachęty, oto ona. Dobrze wiedzieć, że wraz z prywatnym ubezpieczeniem medycznym otrzymujesz nie tylko szybką i profesjonalną pomoc w niemal każdej kwestii zdrowotnej, ale również:

• dostęp do zaawansowanych procedur (np. nowoczesnych badań), których brakuje w placówkach publicznych;
• łatwiejszą profilaktykę – chętniej i dogłębniej zadbasz o swoje zdrowie;
• obsługę pacjenta na wysokim poziomie – w prywatnych placówkach traktuje się pacjentów jak klientów, a nie jak petentów;
• wygodę – szybką i łatwą rejestrację telefoniczną lub online, możliwość zmiany terminu, dostęp do wyników badań przez Internet i inne;
• możliwość korzystania z różnych placówek – zwykle prywatne ubezpieczenie zdrowotne dotyczy konkretnych przychodni na terenie całego kraju.

Często wykupując pakiet medyczny, możesz też liczyć na zniżki podczas korzystania z usług, które wykraczają poza jego ramy. Dla większości osób prywatna opieka zdrowotna w ramach ubezpieczenia oznacza duże oszczędności, ponieważ jego miesięczny koszt jest zwykle sporo niższy niż koszt pojedynczej wizyty prywatnej u specjalisty. Jeśli chcesz zadbać o swoje zdrowie, nie ma się co zastanawiać – prywatnie zrobisz to najlepiej.