Anoreksja jest poważnym zaburzeniem odżywiania, które polega na celowej redukcji masy ciała. Pacjent nadmiernym i długotrwałym odchudzaniem może doprowadzić do poważnych powikłań zdrowotnych oraz skrajnego wyczerpania organizmu. Problem ten dotyczy zarówno kobiet, jak i mężczyzn.[1] W dzisiejszym artykule wyjaśnimy, czym jest anoreksja u dorosłych.

Co to jest anoreksja?

Anoreksja jest klasyfikowana jako zespół chorobowy związany z nieprawidłowymi zrachowaniami żywieniowymi. Zaburzenie to występuje ponad 10 razy częściej u kobiet niż mężczyzn. Najczęściej jest rozpoznawane u nastolatków w wieku 13-14 oraz 17-18 lat. Śmiertelność choroby waha się od 5,7 do 15% u dziewcząt, które nie zostały wyleczone do 24 roku życia.[2]

Przyczyny anoreksji nie są do końca rozpoznane, a patogeneza ma najczęściej charakter wieloczynnikowych. Czynniki te możemy podzielić na osobnicze, osobowościowe, socjo-ekonomiczne oraz środowiskowe. Pierwsze z nich obejmują skłonności genetyczne, zaburzenia metaboliczne i endokrynologiczne. Zaburzeniom odżywiania sprzyja ponadto osobowość obsesyjno-kompulsywna, histrioniczna oraz schizoidalna. Na zachorowanie najbardziej narażone są przy tym osoby o niskim poczuciu własnej wartości. Ogromny wpływ na rozwój choroby ma również środowisko, w tym problemy rodzinne oraz sytuacje stresowe.[3]

Jakie są objawy anoreksji?

Początki anoreksji przypadają najczęściej na okres dojrzewania, który stanowi jeden z czynników wyzwalających wystąpienie objawów. Ryzyko zachorowania znacznie spada po 25 r.ż., jednak zaburzenie może dotknąć osoby w każdej grupie wiekowej, w tym w wieku podeszłym.[4]

Kryteria diagnostyczne według klasyfikacji ICD-10 określają kilka podstawowych objawów, które umożliwiają rozpoznanie anoreksji. Wymienia się wśród nich m.in. spadek masy ciała co najmniej poniżej 15% prawidłowej lub oczekiwanej wagi. Dodatkowo o anoreksji może świadczyć zaburzony sposób postrzegania własnego ciała. Chory opisuje siebie jako osobę otyłą. Jak na ogólne zdrowie wpływa anoreksja? Skutki dotyczą głównie zaburzonego funkcjonowanie układu endokrynologicznego oraz osi przysadkowo-gonadalnej.[5]

Jak leczyć anoreksję?

Leczenie anoreksji powinno mieć charakter interdyscyplinarny. Kompleksowa patogeneza utrudnia bowiem wdrożenie leczenia przyczynowego. Brakuje także badań potwierdzających skuteczność terapia farmakologicznego. Konieczne jest uwzględnienie czynników dietetycznych, psychologicznych, medycznych oraz społecznych. W przypadku umiarkowanego przebiegu choroby leczenie prowadzone jest w warunkach ambulatoryjnych. Hospitalizacja konieczne jest u pacjentów o najniższym BMI, przekraczającym 30% utraty właściwej masy ciała. Podstawą leczenia pozostaje jednak psychoterapia oraz terapia żywieniowa.[6] W przypadku młodych osób ważne znaczenie ma również profilaktyka anoreksji.

Kompleksowa diagnostyka zaburzeń odżywiania dostępna jest w naszym Centrum Medycznym CMP. Doświadczeni specjaliści oferują konsultacje i terapię psychodietetyczną oraz psychologiczną. Już dziś zapraszamy do kontaktu z naszym zespołem.

[1] Agnieszka Olech, Anoreksja – rehabilitacja żywieniowa, Wyzwania współczesnej medycyny i nauk pokrewnych – analiza, diagnostyka i leczenie, 2020, s. 153.

[2] Anna Lewitt , Krzysztof Brzęczek, Andrzej Krupienicz, Interwencje żywieniowe w leczeniu anoreksji – wskazówki dietetyczne, Endokrynologia, Otyłość i Zaburzenia Przemiany Materii, vol. 4, nr 3/2008, s. 128-129.

[3] Ewa Bator, et. al., Anoreksja – przyczyny, przebieg, leczenie, Nowiny Lekarskie, vol. 80, nr

[4] Anna Lewitt, op. cit., s. 129.

[5] Małgorzata Talarczyk, Anorexia nervosa – w sieci pułapek. Na podstawie wybranych publikacji autorskich, Poznań, 2019, s. 19.

[6] Dariusz Sarzała, Anoreksja jako zagrożenie dla zdrowia oraz społecznego funkcjonowania człowieka w kontekście etiologii i profilaktyki, Kwartalnik Naukowy, vol. 4, nr 32/2017, s. 304-305.